on photography

English version below

Goedemorgen beste lezers,

Hoe gaat het met jullie? Waar zijn jullie mee bezig? Altijd leuk om te horen wat anderen boeit en waar hun passie ligt.

Jullie kennen me. Ik geef eerlijk toe dat ik niet zo’n goede planner ben. Eerder iemand die van het ene in het andere tuimelt, intuïtief. En dat vind ik goed, ik volg mijn hart.

Mijn laatste project, de jobbeurs

Twee jaar geleden had ik de beurs al voorbereid, samen met een team enthousiaste medewerkers uit verschillende sectoren. Toen hebben we het de dag voordien moeten uitstellen omwille van Covid.

Maar kijk, eind vorig jaar ging het locale asielcentrum ‘Het Parelstrand’ terug open en niet lang daarna staken we de koppen  weer bijeen. De voorbereiding was intensief: regelmatig aftoetsen met de verschillende partijen en bijspringen waar de (soms bureaucratische instanties) het zelf niet verwerkt kregen. We wilden zoveel mogelijk nieuwkomers voorbereiden op de kennismaking met de bedrijven. Dus hadden ze een CV nodig.  We kregen hulp van de VDAB maar ons team van ‘jobcoaches’ heeft heel wat mensen zelf helpen inschrijven en hun CV opmaken. Samen met vriendinnen heb ik honderd zeventig goodie bags gevuld voor de werkzoekenden. We staken er een persoonlijk kaartje bij, om hen welkom te heten en geluk te wensen op hun pad hier in België.

Twee weken geleden vond de jobbeurs plaats hier in Lommel. Een dertigtal bedrijven en interimkantoren nam deel. Het was een  bijzondere dag. Hier zie je het verslag door TV Limburg.

Prachtig om zoveel nieuwsgierige blikken te zien vanuit de twee groepen: de nieuwkomers en de ondernemingen. Een kleine clash van culturen. Het was bij tijden chaotisch en ik heb al heel wat werkpunten voor de volgende keer. Maar het was vooral mooi om te zien hoe onze kantoren en ondernemingen creatief omgingen met de taalbarrière en de culturele diversiteit.

Intussen zijn er al nieuwkomers gaan solliciteren en de eerste contracten zijn getekend. De berichtjes die ik krijg van de werkzoekenden zijn hartverwarmend. Ik plak er enkele hier onderaan 😉

Mijn doel en drijfveer 

Voor de bewoners in het opvangcentrum is het erg zwaar om niets te kunnen doen, en steeds maar te moeten wachten op een antwoord van de Dienst Vreemdelingenzaken.

De mensen die hier toekomen vanuit een vluchtsituatie hebben geen materiële goederen meegebracht, maar wel hun talenten, hun ervaring, hun karakter, hun verleden. Hun beroep is hun identiteit. Door een job uit te oefenen voelen ze terug de trots, de eigenwaarde. Ze kunnen zich terug nuttig voelen.

Hierin wil ik graag faciliteren, de nieuwkomers helpen de stap te maken naar de jobmarkt. Dit is niet evident. Maar ik geloof er sterk in dat we samen met  ondernemingen en interimkantoren, het verschil kunnen maken. Dat we flexibel en creatief gaan denken. Dat we  deze nieuwkomers die deel uit willen maken van de maatschappij, ondersteunen en begeleiden. Dat we hen respecteren in hun eigenheid, hun cultuur en capaciteiten. Dat we samenwerken en de brug maken tussen culturen. Want een job is een eerste stap naar integratie. We willen deze kans niet missen, en deze generatie nieuwkomers niet verliezen.

Toekomst

Er komen veel vragen, wat goed is. Ondernemingen staan te popelen om mensen in dienst te nemen. En hier schuilt een enorme uitdaging.

Ik wil hier graag aan verder bouwen, samen met Yousra Rifi. Zij is de oprichtster van NIYA
NIYA is een cross cultural communication research firm die zich heeft gespecialiseerd in het geven van workshops, HR ondersteuning voor bedrijven die mensen met andere culturen tewerkstellen of willen te werk stellen.

Wordt vervolgd 😉

Dan wens ik jullie nog een heerlijke dag toe en laat me weten indien je ook iets kan betekenen in dit verhaal.

Tot snel,

Sophie

Hello Everyone,

How are you?

I’m happy to talk about the jobfair I organized a few weeks ago. It was a special event. I already organized this two years ago – here you can read more – but we had to cancel the event because of Covid.

My goal is to connect the newcomers and the local companies. But one of the newcomers described it perfectly, here are his inspiring words:

“I want to admit this project amazed me.  And I want to thank the people behind it for their feelings towards us and for giving me the honor to be one of them.
I want to highlight this idea: we want to build bridges, not walls. Many of the new refugees – or as Sophie likes to say, newcomers – want to be active people in this society and do what they can to show their gratitude to Belgium and its people. As soon as we get the opportunity to prove ourselves in a job, a sport or a study, we will do our best to return the favor.
But there are some problems. Employers might not want to give us a chance if we are not perfect, or don’t speak the Dutch language perfectly, but maybe they can give us a chance anyway.
I want to say one more thing. To be an active person and to do something good, no matter how small, it may be a volunteer job, will make you more positive, stable and aware. We all experienced this ourselves one time.
Thanks again for everyone trying to build bridges.”

A job is so important. It is the first step into integration.

The day of the jobfair was amazing. So much interaction. So much creativity and flexibility from the companies. They worked with google translate and icons to communicate with the newcomers. Companies are looking desperately for new people to fill in the vacancies.  So can there be a better plan than bringing those two groups together?

This is just a beginning, but I am so happy we organized this. All these warm and grateful reactions (a few I copy below) give me such a boost to continue.

Have a lovely day, Sophie

Photo on top: Yousra and I
Photos and card by Marie Bouly Photography

Dutch version below

Hi There,

Beyond Borders  is the title of our new project. The opening was last week Tuesday in the Town Hall of my hometown.

So what does this new project is about?
Well, it won’t be a surprise. It combines two of my passions, photography and working with people. And these people are, of course, the inhabitants of the refugee center here. We – me and two very good photographers, Manu and Marie – made a portrait of seventeen people, focusing on their job, hobby or dream job.

Why?
Well, often people ask me if it is tough working at the center. And honestly, I usually feel happy when I am there. The people are all very kind, polite and grateful. I feel surrounded by warmth and appreciation. But when I am in the outside world, it becomes different.  I hear criticism, judgments, lies… It is easy to talk about a group of people, not knowing them. The criticism really shocks me by times, certainly because so many people from the center have shown their vulnerability by telling me what they had been through. Believe me, it is not something people here often encounter, not even in a lifetime. Most refugees who come here are still very young and have been through a lot.

Melany, Venezuela, Baker

Sanaz, Iran, mother

Our goal?
Taking off the label of  “refugee” and  showing these seventeen people as real people, with dreams, professions, children, hopes, diplomas, talents, ambitions.
A few people also wrote about having to flee from their own country.  Their words are heartbreaking.

I’m still stuck…

I’m still stuck between the past and the present… Between love and hate…

I’m still stuck between sadness and joy… Between my old and new country…

I’m still stuck in the hearts of dead and alive people… Am I dead or alive?

I’m still stuck… And I still have that idea that when I open my eyes every morning…

I’m starting to get used to this new country…

I tried hard to figure out the causes of these wars and revolutions and the wrong policies that have taken over the country. I’ve looked at the legends of history and between the geography papers. All I found were a few words about the greatness and authenticity of my country…

And now I have only found a wounded child screaming. And a mother looking for her children between destruction and blood. A daughter follows her, runs away from the enemy…

We didn’t know what homelessness meant until we became refugees. We go east, west, north, and south. We’re crossing seas and oceans with bags on our shoulders, but our eyes are looking behind us. We’re looking at a country where we’ve left all our dreams and memories.

Every day and with every sunshine, refugees pray to God in the language of hope. Wishing that he finishes wars worldwide. So that they can go back home.

By Mohamad, Syria, actor

How?
We tried to bring diversity in land of origin, profession, age and sex. Most of the people I asked to join the project I already knew from teaching. Everyone was very happy to work together. On one hot summer day in August, we built a photo studio in our house. It was a beautiful day, working and laughing and eating together. Our models behaved as professional models! And we are all very proud of the result.
Mourad, Palestine, Fisherman

Alexandra, Venezuela, make-up artist
Merhawit, Eritrea, baker

Where?
You can admire our photos on banners in Lommel, until the end of December. And please follow us on Instagram @portraits.beyondborders

Next?
This team of people is great, and we want to go on. In November the photo banners will be placed on the playground of the high schools. We would like to combine this with a talk with the students. We can talk about why certain countries are so dangerous and why people need to go away and how it feels to come to a new country, where you have to start all over.

Help?
For the photos we were supported by the local Rotary (Neerpelt) and the restaurant Nomad. But if we continue, we need more support. You can send me a personal message if you can help our team of wonderful people.

At the opening, these are the words I spoke:

Dear Alexander, Alexandra, Ana, Diego, Elvis, Gabriella, Ginger, Jakub, Luisa, Mahmoud, Mario, Mariam, Matta, Melany, Merhawit, Mohamad, Murad, Ninette, Patricia, Ricardo and Sanaz,

You are all amazing people and we feel very grateful for working together on this photo-project.

We have learned to know you
Little by little

You have showed us your openness
By telling us the stories
Of wars in your home countries
Of your struggle for human rights
Of your journey by plane, by boat, by foot,
during days, during months, during years
crossing many borders

All in your search for a better life,
far away from your home and your family

You showed us your strength,
By telling us the stories
Of your fight against hunger, cold and rejection
Of your desire to forget
Of your battle against dehumanization
Of your hope of being accepted for who you are

You taught us
To stay positive
To believe in the goodness of other human beings
To have faith
To fight for the future of your children
And to continue to live
No matter what

You were confronted with the limits
Of a new country, a new language and a new culture

You crossed borders
Between your past and your future
Between your homeland and our homeland

We only hope the best for you

May you know peace
May you find happiness
May you know love
May you find faith in a better future

We wish you well

All of you

Ninette, Burundi, model

Dag lieve lezers,

Nog even in mijn mooie moedertaal!

Ons nieuwe project ‘Beyond Borders’ staat nu aan het Huis van de Stad in Lommel. Wij – Manu, Marie en ik, hebben samengewerkt met zeventien modellen van het Parelstrand, het vluchtelingenopvangcentrum hier in Lommel.

Op het Hertog Janplein kan je vanaf 1 oktober de reizende foto-expo ‘Beyond Borders’ bewonderen. Initiatiefnemers zijn Sophie Tournier, Marie Bouly en Manu Bloemen. Zij kenden elkaar al langer en beslisten om een nieuw project op poten te zetten rond het tijdelijke opvangcentrum op het domein Parelstrand. Hun drijfveer? Een mengeling van engagement, naastenliefde en passie voor fotografie. Maar vooral de drang om mensen in beeld te brengen. Geen asielzoekers, geen vluchtelingen, geen transmigranten, geen labels, maar gewoon… mensen. Het resultaat is een boeiende fotoreeks van 17 portretten van bewoners met als thema ‘Beroepen’.

Al sinds de opening van het Parelstrand begin dit jaar, ben ik aan de slag gegaan als vrijwilliger: Nederlandse les, het project 945 in Beeld, wandelingen en bezoekjes organiseren. Ik kom er vaak.  Een aantal bewoners staat erg dicht bij me. Je kan niet met mensen werken, zonder betrokken te raken (ondanks de steeds goed bedoelde raad: waak over je grenzen!). Niemand vertelt zijn levensverhaal bij een eerste ontmoeting. Nadat het vertrouwen gewonnen is, gebeurt dat wel. Luisteren is meestal  voldoende, heb ik gemerkt. Soms kan je ook concreet helpen, maar vaak niet.
Patricia, El Salvador, Engineer

Mariam, Palestine-Ukraine, student-singer, 15

Hoe pijnlijk en hartverscheurend de verhalen van de bewoners ook zijn, het moeilijkste vind ik de commentaren van mensen van buitenaf. De kritiek, de oordelen zonder grond. Daarom ben ik heel blij met dit project, en om met fantastische mensen te kunnen werken, uit alle hoeken van de wereld.
Jakub, Ghana, carpenter

We hebben hier thuis de fotoshoot gedaan. Een hartverwarmende dag. Iedereen was blij en gemotiveerd, we hebben samen gegeten, gebabbeld, gelachen…

In november staan de fotobanners in de secundaire scholen. De mensen van ons team willen graag komen praten met de studenten, om zo rechtstreeks te kunnen praten over wat er in hun geboorteland en de wereld gebeurt. Directer en actueler kan je de jongeren niet aanspreken. Zo hopen we om bij de jeugd meer begrip en empathie te creëren.

Voor de foto’s zelf hebben we reeds sponsors, maar voor dit educatief project zijn we nog op zoek naar steun. Een persoonlijk berichtje graag indien jullie willen helpen.

Tolerance, inter-cultural dialogue and respect for diversity are more essential than ever in a world where peoples are becoming more and more closely interconnected.
Kofi Annan

Ik wens jullie allen een mooie dag, met weinig zorgen. Lieve groet, Sophie

From left: Merhawit & Abraham, Melany, me, Ninette et bébé Shanah, Mohamad, Matta, Ricardo

Hi there,

No need to tell you I am interested in photography.

There is an exhibition on Anton Corbijn, Dutch photographer, in Antwerp now.

Although it is staying till September 30th, I certainly didn’t want to miss it and hopped on the train to Antwerp, took bus 17 at the Central Station, and hopped off at the “Eilandje,” an upcoming neighborhood in Antwerp.

The exhibition took place in the “Loodswezen” an old neo-renaissance palace at the banks of the river Scheldt. It was used as a departure point for Antwerp’s harbor pilots, who guided ships smoothly and safely in and out of the port. This protected monument, which dates from 1890, is open to the public for the first time. I really felt as if I were in Havana again, walking through this old and a bit neglected but magnificent building.

I started on the first floor with a collection of photojournalists. I always find it amazing how these photographers risk their lives to show us the disasters taking place thousands of miles from our homes.

On floor two you can visit Iconobelge, not a retrospective of Belgian photography but a result of a personal search by 34 carefully selected top photographers in their own archives. Some are already world famous, others bound to become world-famous. To name a few: Dirk Baeckman, Carl De Keyzer, Harry Gruyaert, Sanne De Wilde.

Shame on me. I simply missed the third floor! Apparently there was a small staircase in a dark corner on the second floor… Oh dear. There you could admire Michael Wolf’s work, with his focus on megacities.

I ended with the most important, the main floor, which seemed more like a basement. Here, over four hundred iconic photos of Anton Corbijn can be viewed. Corbijn, born in the Netherlands in 1955, moved to London in 1979, following the footsteps of the musicians and bands he admired and wanted to photograph. It looks like he has had them all in front of his lens: R.E.M, the Stones, Iggy Pop, Nick Cave, Depeche Mode, Debbie Harry, Kim Wilde and many, many others.

Go and see for yourself!

I enjoyed Antwerp, as I always do, the rest of the day. I had a delicious cappuccino with vegan cheese cake at Plant B, did some shopping – sales in the City of Fashion! – and ended with a delicious dinner with Hubbie, my godchild Louise and her boyfriend at Resto Jaro/Bar Stout.

Ciao, Sophia